ഒരുവട്ടംകൂടി....

അങ്ങനെ നീണ്ട പതിനാലുവർഷത്തെ ഇടവേള കഴിഞ്ഞ് ഒരിക്കൽക്കൂടി ഒത്തുകൂടി - കേരളവർമ്മയിൽ!

കളികളിൽ ചിലതു കാണാനോ കാണിച്ചുകൊടുക്കാനോ വേണ്ടിയല്ല.

വെറുതേ ആ മരത്തണലുകളിൽ ഒന്നിരിക്കാൻ, ആ വഴികളിലൂടൊന്ന് നടക്കാൻ, ക്ലാസ്റൂമിന്റെ ജനലുകളിൽ നിന്ന് കാലു പുറത്തേക്കിട്ടിരുന്നു കലപില പറഞ്ഞുകൊണ്ടിരിക്കാൻ....

ഒറ്റക്കല്ല വന്നത്. മൂന്നുവർഷം എന്തിനും ഏതിനും കൂടെ നിന്നവർക്കൊപ്പമാണ്.

ഭംഗിയുള്ള കൈപ്പടയിൽ നോട്ട്സ് എഴുതിത്തന്നവർ

റെക്കോർഡിൽ ചിത്രം വരച്ചുതന്നവർ

ഒരിക്കലും തിരിച്ചുകിട്ടില്ലെന്നറിഞ്ഞിട്ടും അഞ്ചും പത്തുമായി പലതവണ കടം തന്നവർ

ക്ലാസ്സിൽ കയറാതെ ഒരുമിച്ച് മുങ്ങിയവർ

പത്തുരൂപക്ക് പെട്രോൾ അടിച്ചേക്കാമെന്നു പറഞ്ഞ് ബൈക്ക് എടുത്തുകൊണ്ടുപോയി കഷ്ടിച്ച് അടുത്ത പെട്രോൾപമ്പ് വരെ മാത്രം പോകാനുള്ള പെട്രോൾ ബാക്കിവെച്ച് യാതൊരു സങ്കോചവുമില്ലാതെ നടന്നുപോയവർ

എല്ലാകൊല്ലത്തേയും പൂരത്തിന് വീട്ടിലേക്ക് സ്നേഹം കലർന്ന നിർബന്ധത്തോടെ കൊണ്ടുപോയവർ

സിനിമ റിലീസ് ആയ ദിവസംതന്നെ ഇടികൂടി ടിക്കറ്റ് എടുത്തുതന്നവർ

കോളേജിൽ അടി നടക്കുമ്പോൾ നൂറു മൈൽ സ്പീഡിൽ കൂടെ ഓടിയവർ

ചെറിയ നേട്ടങ്ങൾക്കുപോലും നിറഞ്ഞ മനസ്സോടെ കൈയടിച്ചവർ

കറി വാങ്ങാൻ പണമില്ലാത്തതുകൊണ്ട് ഒരു പ്ലേറ്റ് പൊറോട്ട പങ്കിട്ടു സാമ്പാറിൽ മുക്കി കഴിച്ചവർ

ജോസേട്ടന്റെ കടയിലെ ഉപ്പുസോഡ പങ്കിട്ടു കുടിച്ചവർ

ഗ്രൗണ്ടിന്റെ മതിലിൽ ഒപ്പമിരുന്ന് കോളേജ് ക്രിക്കറ്റ് ടീമിനുവേണ്ടി ആർപ്പുവിളിച്ചവർ

സ്റ്റഡി ലീവ് സമയത്ത് രാവിലെ നാലുമണിക്കും, അഞ്ചുമണിക്കുമെല്ലാം അലാറമിന് പകരമായി ലാൻഡ്‌ഫോണിലേക്ക് മിസ്സ്ഡ് കോൾ അടിച്ചു ഒടുക്കം വീട്ടുകാരുടെ ചീത്ത കേൾപ്പിച്ചവർ.

ഒരു മടിയുംകൂടാതെ സ്വന്തം ചോറുപാത്രത്തിൽ കയ്യിട്ടുവാരാൻ സമ്മതിച്ചവർ

ടൂർ പോയപ്പോൾ 'എല്ലാവരും എന്നെ പറ്റിക്കുകയാണെന്ന് എനിക്കറിയാം' എന്നുപറഞ്ഞുകൊണ്ടുതന്നെ എൻട്രി ടിക്കറ്റുകൾ എടുത്തുതന്നവർ

പിരിഞ്ഞുപോകുമ്പോൾ ഓട്ടോഗ്രാഫ് ഡയറിയുടെ പേജുകൾ എഴുതിനിറച്ചവർ

അങ്ങനെ ഒരുപാടുപേർ...

കാലം ഒരുപാടു മാറ്റങ്ങൾ വരുത്തി എല്ലാവരിലും!

അവസാനവർഷ പരീക്ഷ കഴിഞ്ഞപ്പോൾ ഡിഗ്രി പാസ്സാകുമോ എന്നുവരെ സംശയമാണ് എന്നുപറഞ്ഞു ആൺകുട്ടികൾക്കൊപ്പം ആകാംക്ഷയിൽ പങ്കുചേർന്ന 'കരിങ്കാലികൾ' പലരും ഇന്ന് ബിരുദവും, ബിരുദാനന്തര ബിരുദവും കഴിഞ്ഞ ടീച്ചർമാരാണ്.

കോളേജ് ക്യാന്റീനിൽ നിന്ന് അഞ്ചുരൂപയുടെ ചായ മേടിച്ചുതരാൻപോലും പിശുക്കു പറയാറുള്ളവരാണ് ചോദിച്ചതിൽ കൂടുതൽ പണം ഈ പരിപാടിയുടെ ഫണ്ടിലേക്കു ഒരു മടിയുംകൂടാതെ എടുത്തുതന്നത്

അന്ന് പഷ്ണിക്കോലങ്ങൾ പോലെയിരുന്നവരാണ് ഇന്ന് തടികൂടാതെ കഷ്ടപ്പെട്ടാണ് പിടിച്ചുനിൽക്കുന്നത് എന്നു പറഞ്ഞത്

ലാബിലെ ആ മടുപ്പിക്കുന്ന മണം,  ഓർമ്മകളുടെ സുഗന്ധമായാണ് തോന്നിയത്

കയ്യിൽകിട്ടിയത് എടുത്തു ധരിച്ച്, മുടിപോലും ഒതുക്കിവെക്കാൻ മെനക്കെടാതെ വരാറുള്ള എല്ലാവരും ഇന്ന് നല്ല വസ്ത്രങ്ങളിഞ്ഞ്, സുന്ദരികളും സുന്ദരന്മാരുമായാണ് വന്നത്.

ലാസ്റ്റ് പീരിയഡ് ക്ലാസ്സില്ലെങ്കിൽ വീട്ടിലേക്കോടിയിരുന്നവരാണ് ഇത്തിരിനേരംകൂടി ഇവിടെയിരുന്നിട്ടു പോയാൽപോരേ എന്നു ചോദിച്ചത്

ബസ്റ്റോപ്പിൽ നിന്നു കോളേജിലേക്കും തിരിച്ചും രണ്ടുകിലോമീറ്റർ പൊരിവെയിലത്ത് നടന്നിരുന്ന ഞാനടക്കമുള്ള എല്ലാവരുമാണ് ഓട്ടോ കിട്ടുമോ, അല്ലെങ്കിൽ കാറിൽവന്ന ആരെങ്കിലുമൊന്നു ഡ്രോപ്പ് ചെയ്യണമെന്നു പറഞ്ഞത്

ഞങ്ങൾ മാത്രമല്ല വന്നത്

നേർവഴി കാണിച്ചുതന്ന അദ്ധ്യാപകരിൽ മിക്കവരുമെത്തി

ഒരിക്കൽപ്പോലും പഠിപ്പിച്ചിട്ടില്ലെങ്കിലും, വിളിച്ചപ്പോളേക്കും ഒരു മടിയുംകൂടാതെ വന്ന സി. ഇന്ദിരടീച്ചർ

കെമിസ്ട്രിയുടെ ആദ്യപാഠങ്ങൾ പഠിപ്പിച്ച ശോഭടീച്ചർ

ഒരൊറ്റ തവണ കേട്ടാൽത്തന്നെ എല്ലാവരുടെയും പേരുകൾ ഹൃദിസ്ഥമാക്കുന്ന വി. ഇന്ദിരടീച്ചർ

സ്വാതന്ത്ര്യത്തോടെ എന്തും തുറന്നുപറയാവുന്ന ഗീതടീച്ചർ

എപ്പോളും ചിരിച്ചുമാത്രം കണ്ടിട്ടുള്ള, നിയുക്ത പ്രിൻസിപ്പൽ കൂടിയായ ഈശ്വരിടീച്ചർ

ഒരിക്കൽപോലും ഞങ്ങളോട് ദേഷ്യപ്പെടാത്ത രാധാകൃഷ്ണൻ സാർ

എല്ലാ തല്ലുകൊള്ളിത്തരങ്ങളേയും സഹിച്ച് ഞങ്ങളെ ഫൈനലിയറിൽ മേച്ചുനടന്ന, ഞങ്ങൾക്കൊപ്പം കുടുംബസമേതം ടൂർ വന്ന ഞങ്ങളുടെ സ്വന്തം ശിവദാസ് സാർ

പിന്നെ ഒരു സർപ്രൈസ് ആയി വന്നത് ഞങ്ങളെ ഒരിക്കൽപോലും കണ്ടിട്ടുപോലുമില്ലാത്ത ദിവ്യടീച്ചർ

വന്ന അദ്ധ്യാപകരിൽ ഞങ്ങളെ വഴക്കുപറഞ്ഞവരുണ്ട്, മുങ്ങിയതിന് കയ്യോടെ പൊക്കിയവരുണ്ട്, ക്ലാസ്സിൽ നിന്ന് പുറത്താക്കിയവരുണ്ട്, വലതുകൈ കൊടുത്തത് ഇടതുകൈ അറിയാതെ സഹായിച്ചവരുണ്ട്.

പക്ഷേ അന്ന് ഞങ്ങളെക്കാൾ സന്തോഷം അവർക്കാണെന്നു തോന്നി.

ആരും ടീച്ചർമാരെ കാണുമ്പോൾ പണ്ടത്തെപ്പോലെ പലവഴി ചിതറി ഓടിയില്ല; മറിച്ച് അവരുടെ മുന്നിൽ ചെന്നുപെടാൻ മത്സരമായിരുന്നു - 'എന്നെ ഓർക്കുന്നോ' എന്നൊന്നു ചോദിക്കാൻ, ടീച്ചർമാർ പേരു മറന്നിട്ടില്ലെന്നറിയുമ്പോൾ അഭിമാനത്തോടെ ഒന്നു തലയുയർത്തിപ്പിടിക്കാൻ.

പിന്നെ നീണ്ട താടിയുള്ള വിജയേട്ടനുണ്ടായിരുന്നു. കോളേജിൽ എപ്പോൾ പോയാലും ആദ്യം ഓടിക്കേറുന്നത് വിജയേട്ടന്റെ റൂമിലായിരുന്നു. വിജയേട്ടനും ഇത് വിരമിക്കൽ വർഷമാണ്. പക്ഷേ വിജയേട്ടനില്ലാത്ത കെമിസ്ട്രി ലാബിനെപ്പറ്റി ഓർക്കാൻപോലും കഴിയില്ല.

ഞങ്ങൾ ഞങ്ങളെപ്പറ്റി സംസാരിച്ചു; കുറെ ചിരിച്ചു, ചിലരുടെ കണ്ഠമിടറി, കണ്ണുനിറഞ്ഞു, പഴയകാര്യങ്ങൾ ഓർമിപ്പിച്ചു പരസ്പരം കളിയാക്കി സായൂജ്യമടഞ്ഞു.

ടീച്ചർമാരും, വിജയേട്ടനുമെല്ലാം ഞങ്ങളെപ്പറ്റി നല്ലതുമാത്രം പറഞ്ഞു. അതവരുടെ സ്നേഹം കൊണ്ടാണെന്നും അത്രയൊന്നും ഞങ്ങൾ അർഹിക്കുന്നില്ലെന്നും ഞങ്ങൾക്കറിയാം. പക്ഷെ സന്തോഷത്തോടെ ആ നല്ലവാക്കുകൾ ഞങ്ങൾ സ്വീകരിച്ചു.

കുറേ ഫോട്ടോകളുമെടുത്തു. പക്ഷെ ഏറ്റവും നല്ല ചിത്രങ്ങൾ മനസ്സിലാണ് പതിഞ്ഞത് എന്നുപറയാതെ വയ്യ.

എല്ലാ നല്ലകാര്യങ്ങൾക്കും ഒരവസാനമുണ്ടല്ലോ.... വെയിലാറും മുൻപേതന്നെ എല്ലാവരും കൂടണയാൻ പോയി.

ഒരു ദുഃഖം മാത്രം ബാക്കിയായി....

എല്ലാത്തിനും ഒരുമിച്ച് കൂടെനിന്നിട്ടും, ഞങ്ങളെ തനിച്ചാക്കി വേദനകളില്ലാത്ത വേറൊരു ലോകത്തേക്ക് യാത്രയായ ശ്രീജിത്ത് എന്ന കൂട്ടുകാരൻ.

എനിക്കുറപ്പുണ്ട് അദൃശ്യനായി അവന്റെ ആത്മാവ് ഓരോ നിമിഷവും ഞങ്ങൾക്കൊപ്പം ഉണ്ടായിരുന്നു - എന്നത്തേയുംപോലെ ഓരോ കഥകൾ പറഞ്ഞുകൊണ്ട്, പൊട്ടിച്ചിരിച്ചുകൊണ്ട്.

****************************************************************************************************
പെട്ടെന്നൊരാവേശത്തിൽ തട്ടിക്കൂട്ടിയ പരിപാടിയാണ്. പക്ഷേ അതു വിചാരിച്ചതിലും മനോഹരമായി പര്യവസാനിച്ചു

പക്ഷേ മനസ്സിപ്പോഴും അവിടെ കുടുങ്ങിക്കിടക്കുകയാണ്

മഴപെയ്തു തോർന്നിട്ടും മരം പെയ്യുന്നതുപോലെ!

അത്യാഗ്രഹമാണ് ഇപ്പോൾ തോന്നുന്നത്

ഈ ഒറ്റത്തവണകൊണ്ട് ഇതവസാനിക്കരുത്

നമുക്കിനിയും വരണം ഇതുപോലെ; ഇത്തവണ വരാൻ പറ്റാത്ത മറ്റുള്ളവരേയും കൂട്ടിക്കൊണ്ട്

കാരണം അവർകൂടിയില്ലാതെ നമ്മുടെ ഓർമ്മകൾ പൂർണ്ണമാകുന്നില്ലല്ലോ


ജയന്തൻ എപ്പോഴും പാടാറുള്ള പാട്ടിലെ വരികൾ ഓർമ്മവരുന്നു

"വിടപറഞ്ഞകന്നാലും മാടി മാടി വിളിക്കുന്നൂ

മനസ്സിലെ നൂറു നൂറു മയിൽപ്പീലികൾ..."

ഈ ഓർമ്മകൾ ശരിക്കും ഒരു മയിൽപ്പീലിയാണ്.

എന്നെങ്കിലും പെരുകുമെന്ന പ്രതീക്ഷയോടെ മനസ്സിന്റെ  പുസ്തകത്താളുകളിലെവിടെയോ രഹസ്യമായി നമുക്കോരോരുത്തർക്കും അതു സൂക്ഷിച്ചുവെക്കാം.

• Tweet
• Share
• Share
• Share