ഒരു ഈന്തപ്പഴക്കഥ

'പീക്കിരി' എന്നു വിളിക്കാവുന്ന പ്രായത്തിലുള്ള കുട്ടികളേക്കാളും ഒരുപാട് അറിവ് കൂടുതലുണ്ടെന്ന അഹങ്കാരം എനിക്ക് പണ്ടേയുണ്ട്. ഒരു കുട്ടിയുടെ അച്ഛനായതോടെ അത് ക്രമാതീതമായി കൂടുകയും ചെയ്തു. ചിലപ്പോഴൊക്കെ മൂന്നു വയസ്സുകാരനായ പുത്രനെ 'അങ്ങനെ ചെയ്യരുത്, ഇങ്ങനെ ചെയ്യരുത്' എന്നൊക്കെ ഉപദേശിച്ചു വെറുപ്പിക്കാറുമുണ്ട്. ഈ അദ്ധ്യയനവർഷം മുതൽ പുത്രൻ നഴ്‌സറിയിൽ പോയിത്തുടങ്ങി.  രാവിലെ 8.30 മുതൽ ക്ലാസ് തുടങ്ങുന്നതുകൊണ്ട്, ഇടക്കു കഴിക്കാൻ എന്തെങ്കിലും 'സ്‌നാക്‌സ്' കൊടുത്തുവിടാറുണ്ട്.  മിക്കവാറും പ്രാതലിന് ഉണ്ടാക്കുന്ന ഇഡ്ഡലി, ദോശ, പുട്ട് അങ്ങനെ എന്തെങ്കിലുമാകും സ്‌നാക്‌സ്. ഇടക്കു വല്ല പഴവർഗങ്ങളും, അപൂർവ്വമായി ബ്രഡ് ജാം എന്നിവയും പതിവുണ്ട്.

12.30 ആകുമ്പോൾ നഴ്സറിക്കാരൻ ക്ലാസ്സെല്ലാം കഴിഞ്ഞു വീട്ടിലെത്തും. ഓഫീസിൽ വൈകിപ്പോകുന്ന ദിവസമോ, അതല്ലെങ്കിൽ വീട്ടിലിരുന്നു ജോലി ചെയ്യുന്ന ദിവസമോ ആണെങ്കിൽ ഉച്ചയൂണു കഴിക്കുന്നതിനു മുൻപോ, കഴിച്ചുകൊണ്ടിരിക്കുന്നതിനിടയിലോ സ്കൂൾ വിശേഷങ്ങൾ ചോദിക്കുന്ന പതിവുണ്ട്. പലതിനും വാലും തുമ്പുമൊന്നും കാണില്ലെങ്കിലും, തന്നെക്കൊണ്ടാകുന്നവിധത്തിൽ വള്ളി പുള്ളി വിടാതെ അന്നത്തെ സംഭവങ്ങൾ വിവരിക്കാൻ പുത്രനും ശ്രമിക്കാറുണ്ട്. 

അങ്ങനെ ഒരു ദിവസം പുള്ളിക്കാരന് സ്‌നാക്‌സ് ആയി കൊടുത്തുവിട്ടത് ഈന്തപ്പഴം (Dates) ആയിരുന്നു. വിശേഷങ്ങൾ ചോദിക്കുന്ന കൂട്ടത്തിൽ 'ഇന്ന് സ്‌നാക്‌സ് മുഴുവൻ കഴിച്ചോ?' എന്നും ചോദിച്ചു. പൊതുവേ ഈന്തപ്പഴം അവന് ഇഷ്ടമായതുകൊണ്ടു 'ഉവ്വ്' എന്നൊരു ഉത്തരമാണ് പ്രതീക്ഷിച്ചത്. എന്നാൽ എന്റെ പ്രതീക്ഷകൾ പൂർണമായും തെറ്റിച്ചുകൊണ്ട്, 'മുഴുവനും കഴിച്ചില്ല അച്ഛാ' എന്നാണ് മറുപടി കിട്ടിയത്. കിട്ടിയ അവസരം വെറുതെ കളയേണ്ട എന്നുകരുതി 'അച്ഛനുമമ്മയും എത്ര കഷ്ടപ്പെട്ട് ജോലി ചെയ്താണ് ഓരോ സാധനങ്ങൾ വാങ്ങുന്നത്, എത്ര കുട്ടികൾ ഭക്ഷണം കിട്ടാതെ കഷ്ടപെടുന്നുണ്ട്, ഭക്ഷണം മുഴുവൻ കഴിക്കാതിരുന്നാൽ അമ്പാട്ടി കോപിക്കും' എന്നതടക്കമുള്ള ഒരു ലോഡ് ഉപദേശവും 'ഇങ്ങനെയാണെങ്കിൽ നാളെ മുതൽ സ്‌നാക്‌സ് തന്നുവിടുന്നില്ല' എന്ന് പൊടിക്ക് ഭീഷണിയും അങ്ങു വാരിവിതറി. ഇതുമുഴുവൻ അവന്റെ കുഞ്ഞു തലയിൽ കയറുമെന്നു കരുതിയിട്ടല്ല; എന്നാലും ഇത്തരം ഉപദേശങ്ങൾ പാരമ്പര്യസ്വത്ത് പോലെയാണല്ലോ. അപ്പൂപ്പന്മാരും അമ്മൂമ്മമാരും അത് നമ്മുടെ അച്ഛനമ്മമാർക്ക് കൈമാറി, അവരിൽ നിന്ന് നമ്മളിലേക്ക്, ഇനി നമ്മളിൽനിന്ന് അടുത്ത തലമുറയിലേക്ക് അത് കൈമാറേണ്ടത് ഒരു ചരിത്രപരമായ കടമയാണ്. എന്തായാലും അച്ഛനെന്താണാവോ ഈ പറയുന്നത് എന്നാലോചിച്ച് തല പുണ്ണാക്കാതെ പുത്രൻ തന്റെ ജോലി തുടർന്നു. 

തൊണ്ടയിലെ വെള്ളം മുഴുവൻ വറ്റുന്നതുവരെ ഉപദേശിച്ചിട്ടും പുത്രൻ മൈൻഡ് ചെയ്യാത്തതുകൊണ്ട് ക്ഷീണിതനായ ഞാൻ, എന്തായാലും വിവരങ്ങൾ ഒന്നുകൂടി വിശദമായി ചോദിച്ചറിഞ്ഞിട്ടാകാം ബാക്കി ഉപദേശം എന്നുകരുതി. 

"മോനേ ശരിക്കും പറയൂ നീ ഈന്തപ്പഴം മുഴുവൻ കഴിച്ചില്ലേ അതോ ബാക്കിവെച്ചോ?"

"ഞാൻ മുഴുവൻ കഴിച്ചില്ല അച്ഛാ" 

"എന്താ നീ മുഴുവൻ കഴിക്കാഞ്ഞത്? വീട്ടിൽവെച്ചു തരുമ്പോ കഴിക്കാറുണ്ടല്ലോ?"

........... (മൗനം)

"എന്താ കഴിക്കാഞ്ഞതെന്നു പറയൂ..."

"കുരു ഒരു ടേസ്റ്റില്ല അച്ഛാ......"

.............. (മൗനം. ഇത്തവണ എന്റേതാണെന്നു മാത്രം)

അവൻ പറഞ്ഞതിന്റെ അർത്ഥം മനസ്സിൽ പതിയാൻ ഒരു നിമിഷമെടുത്തു. അപ്പോൾ അതാണ് കാര്യം; ഈന്തപ്പഴത്തിന്റെ 'കുരു' (മാത്രം) ബാക്കിവെച്ചതുകൊണ്ടാണ് 'മുഴുവനും കഴിച്ചില്ല' എന്ന് പുത്രൻ ആവർത്തിച്ചാവർത്തിച്ച് പറഞ്ഞുകൊണ്ടിരുന്നത്. ഒരു പഴത്തിന്റെ 'പൂർണ്ണത' അതിന്റെ അകത്തുള്ള കുരു കൂടി ഉൾപ്പെടുന്നതാണ് എന്ന് മനസ്സിലാക്കാതെയാണ്  ഇത്രയുംനേരം ഞാൻ ഉപദേശിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നത്. കൂടുതൽ നാണംകെടേണ്ട എന്നുകരുതി ഉപദേശങ്ങൾ തൽക്കാലത്തേക്ക് ചുരുട്ടിക്കൂട്ടി കീശയിൽവെച്ചുകൊണ്ട് ഞാൻ സ്ഥലം കാലിയാക്കി.

എന്തായാലും അന്നത്തോടെ രണ്ടുകാര്യങ്ങൾ മനസ്സിലായി.

1) കുറച്ച് ഓണം അധികം ഉണ്ടു എന്നത് ബുദ്ധി കൂടാനുള്ള ഒരു യോഗ്യതയല്ല

2) 'Child is the father of man' എന്ന് വില്ല്യം വേർഡ്‌സ്‌വർത്ത് പറഞ്ഞത് വെറുതെയല്ല!

• Tweet
• Share
• Share
• Share